Tag Archives: Geschiedenis

Geschiedenis Vrankrijk

3 Vrankrijk postedVrankrijk werd in 1875 gebouwd. In eerste instantie was het in gebruik als timmerwerkplaats. Later vestigde zich er een steendrukkerij. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was deze in handen van Marten Toonder die er ook door het verzet valse papieren voor onderduikers liet maken. Na de Bevrijding raakte het pand in handen van De Telegraaf die er een drukkerij had, en een garagehouder die Fordauto‘s verkoopt. De Telegraaf en de garagehouder verlieten het pand in 1975 waarna het regelmatig van eigenaar wisselde die met het pand speculeerden; het pand stond ondertussen leeg.

In november 1982 werd het pand gekraakt om sloop ten behoeve van de bouw van appartementen te voorkomen. Illegale ontruimingen doorknokploegen faalden en in 1992 voorkwamen de krakers een door de rechter bevolen huisuitzetting door het pand aan te kopen en in zelfbeheer(door de beheersstichting Dilemma en de bewonersvereniging Repelsteeltje[2]) te nemen.

Het pand werd uit de opbrengsten van de huur en met behulp van benefietconcerten en achtergestelde leningen en obligaties die verkocht werden aan de achterban, gerenoveerd. Het café werd niet commercieel uitgebaat maar bleef in feite gekraakt. In 2002 kreeg het een exploitatie- en drankvergunning.

De concertzaal is vanwege strengere geluidseisen in 2005 en 2006 nogmaals verbouwd. In het najaar van 2008 ging het café Vrankrijk enige tijd dicht nadat twee bezoekers ernstig mishandeld werden door een vrijwilliger en bewoner van het pand[3]. Een van de slachtoffers raakte blijvend invalide wegens hersenletsel en kreeg vanuit Vrankrijk een financiële compensatie[4]. Naar aanleiding van deze gebeurtenis en omdat de organisatie van Vrankrijk het politie-onderzoek zou hebben tegengewerkt, heeft toenmalig burgemeester Job Cohen besloten het kraakcafé te sluiten [5]. Op 7 februari 2012 liet burgemeester Eberhard van der Laan weten dat het café onder voorwaarden weer open mocht.[6]

Vrankrijk werd in 1875 gebouwd. In eerste instantie was het in gebruik als timmerwerkplaats. Later vestigde zich er een steendrukkerij. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was deze in handen van Marten Toonder die er ook door het verzet valse papieren voor onderduikers liet maken. Na de Bevrijding raakte het pand in handen van De Telegraaf die er een drukkerij had, en een garagehouder die Fordauto‘s verkoopt. De Telegraaf en de garagehouder verlieten het pand in 1975 waarna het regelmatig van eigenaar wisselde die met het pand speculeerden; het pand stond ondertussen leeg.

In november 1982 werd het pand gekraakt om sloop ten behoeve van de bouw van appartementen te voorkomen. Illegale ontruimingen doorknokploegen faalden en in 1992 voorkwamen de krakers een door de rechter bevolen huisuitzetting door het pand aan te kopen en in zelfbeheer(door de beheersstichting Dilemma en de bewonersvereniging Repelsteeltje[2]) te nemen.

Het pand werd uit de opbrengsten van de huur en met behulp van benefietconcerten en achtergestelde leningen en obligaties die verkocht werden aan de achterban, gerenoveerd. Het café werd niet commercieel uitgebaat maar bleef in feite gekraakt. In 2002 kreeg het een exploitatie- en drankvergunning.

De concertzaal is vanwege strengere geluidseisen in 2005 en 2006 nogmaals verbouwd. In het najaar van 2008 ging het café Vrankrijk enige tijd dicht nadat twee bezoekers ernstig mishandeld werden door een vrijwilliger en bewoner van het pand[3]. Een van de slachtoffers raakte blijvend invalide wegens hersenletsel en kreeg vanuit Vrankrijk een financiële compensatie[4]. Naar aanleiding van deze gebeurtenis en omdat de organisatie van Vrankrijk het politie-onderzoek zou hebben tegengewerkt, heeft toenmalig burgemeester Job Cohen besloten het kraakcafé te sluiten [5]. Op 7 februari 2012 liet burgemeester Eberhard van der Laan weten dat het café onder voorwaarden weer open mocht.[6]

(bron wikipedia)

Spuistraat Geschiedenis

1 nieuwezijds achterburgwalDe Nieuwezijds Achterburgwal, zoals de Spuistraat oorspronkelijk heette, maakte deel uit van de middeleeuwse stad en vormde ooit de westelijke grens van Amsterdam.

De Amstel deelde Amsterdam tot eind 14e eeuw in twee vrijwel gelijke delen, de oude zijde met de Oude Kerk en de nieuwe zijde met de Nieuwe Kerk. Ter bescherming van de stad werd aan elke zijde een gracht gegraven met daarachter een burgwal, een aarden wal, voorzien van een houten palissade ter afscherming. Toen achter deze wallen omstreeks 1385 nieuwe wallen werden aangelegd, werd de bestaande wal de Voorburgwal en de nieuwe wal de Achterburgwal, en dit zowel aan de oude als de nieuwe zijde. Zo ontstonden de Oudezijds Voorburgwal, Oudezijds Achterburgwal, Nieuwezijds Voorburgwal en Nieuwezijds Achterburgwal, die in 1380 gegraven werd.

Aan de Nieuwezijds Achterburgwal lagen voornamelijk pakhuizen en stallen, die bij de grotere huizen op de Nieuwezijds Voorburgwal hoorden.[5] In 1867 werd de Nieuwezijds Achterburgwal en een deel van het naastgelegen Kattengat gedempt. Hierbij werd de voormalige gracht omgedoopt tot Spuistraat [6].

In de straat werden rond 1875 enkele huizen afgebroken om de Stilsteeg te verbreden tot de Paleisstraat. Rond 1895 werden voor de aanleg van de Raadhuisstraat de Huiszittensteeg en de Korte Huiszittensteeg verbreed.

Van 1904 tot 1957 reed de tramlijn Amsterdam – Haarlem – Zandvoort door het zuidelijke deel van deze straat en van 1914 tot 1957 had de tram er zijn eindpunt. Van 1961 tot 1974 was de Spuistraat tegenover het telecommunicatiegebouw het eindpunt van enkele GVB-snelbuslijnen.

(bron: wikipedia)