Vrankrijk werd in 1875 gebouwd. In eerste instantie was het in gebruik als timmerwerkplaats. Later vestigde zich er een steendrukkerij. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was deze in handen van Marten Toonder die er ook door het verzet valse papieren voor onderduikers liet maken. Na de Bevrijding raakte het pand in handen van De Telegraaf die er een drukkerij had, en een garagehouder die Ford–auto‘s verkoopt. De Telegraaf en de garagehouder verlieten het pand in 1975 waarna het regelmatig van eigenaar wisselde die met het pand speculeerden; het pand stond ondertussen leeg.
In november 1982 werd het pand gekraakt om sloop ten behoeve van de bouw van appartementen te voorkomen. Illegale ontruimingen doorknokploegen faalden en in 1992 voorkwamen de krakers een door de rechter bevolen huisuitzetting door het pand aan te kopen en in zelfbeheer(door de beheersstichting Dilemma en de bewonersvereniging Repelsteeltje[2]) te nemen.
Het pand werd uit de opbrengsten van de huur en met behulp van benefietconcerten en achtergestelde leningen en obligaties die verkocht werden aan de achterban, gerenoveerd. Het café werd niet commercieel uitgebaat maar bleef in feite gekraakt. In 2002 kreeg het een exploitatie- en drankvergunning.
De concertzaal is vanwege strengere geluidseisen in 2005 en 2006 nogmaals verbouwd. In het najaar van 2008 ging het café Vrankrijk enige tijd dicht nadat twee bezoekers ernstig mishandeld werden door een vrijwilliger en bewoner van het pand[3]. Een van de slachtoffers raakte blijvend invalide wegens hersenletsel en kreeg vanuit Vrankrijk een financiële compensatie[4]. Naar aanleiding van deze gebeurtenis en omdat de organisatie van Vrankrijk het politie-onderzoek zou hebben tegengewerkt, heeft toenmalig burgemeester Job Cohen besloten het kraakcafé te sluiten [5]. Op 7 februari 2012 liet burgemeester Eberhard van der Laan weten dat het café onder voorwaarden weer open mocht.[6]
Vrankrijk werd in 1875 gebouwd. In eerste instantie was het in gebruik als timmerwerkplaats. Later vestigde zich er een steendrukkerij. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was deze in handen van Marten Toonder die er ook door het verzet valse papieren voor onderduikers liet maken. Na de Bevrijding raakte het pand in handen van De Telegraaf die er een drukkerij had, en een garagehouder die Ford–auto‘s verkoopt. De Telegraaf en de garagehouder verlieten het pand in 1975 waarna het regelmatig van eigenaar wisselde die met het pand speculeerden; het pand stond ondertussen leeg.
In november 1982 werd het pand gekraakt om sloop ten behoeve van de bouw van appartementen te voorkomen. Illegale ontruimingen doorknokploegen faalden en in 1992 voorkwamen de krakers een door de rechter bevolen huisuitzetting door het pand aan te kopen en in zelfbeheer(door de beheersstichting Dilemma en de bewonersvereniging Repelsteeltje[2]) te nemen.
Het pand werd uit de opbrengsten van de huur en met behulp van benefietconcerten en achtergestelde leningen en obligaties die verkocht werden aan de achterban, gerenoveerd. Het café werd niet commercieel uitgebaat maar bleef in feite gekraakt. In 2002 kreeg het een exploitatie- en drankvergunning.
De concertzaal is vanwege strengere geluidseisen in 2005 en 2006 nogmaals verbouwd. In het najaar van 2008 ging het café Vrankrijk enige tijd dicht nadat twee bezoekers ernstig mishandeld werden door een vrijwilliger en bewoner van het pand[3]. Een van de slachtoffers raakte blijvend invalide wegens hersenletsel en kreeg vanuit Vrankrijk een financiële compensatie[4]. Naar aanleiding van deze gebeurtenis en omdat de organisatie van Vrankrijk het politie-onderzoek zou hebben tegengewerkt, heeft toenmalig burgemeester Job Cohen besloten het kraakcafé te sluiten [5]. Op 7 februari 2012 liet burgemeester Eberhard van der Laan weten dat het café onder voorwaarden weer open mocht.[6]
(bron wikipedia)